زایمان طبیعی به روش بی حسی موضعی یا اپیدورال

زایمان طبیعی به روش بی حسی موضعی یا اپیدورال : بطور کلی زایمان طبیعی یک فرآیند کاملا طبیعی است و فقط نیاز به اقدامات پیشگیری و حمایتی دارد و نسبت به زایمان سزارین دارای مزایای بیشتری هم برای مادر و هم برای جنین و نوزاد است.

روش بی حسی موضعی یا اپیدورال در زایمان طبیعی

روش بی حسی موضعی یا اپی دورال که در تمام زایمان های طبیعی بدون درد مثل هیپنوتیزم، زایمان در آب، طب سوزنی استفاده می شود.

بی حسی موضعی:

۸ تا ۱۰۰ جلسه آموزش نفس کشیدن، به شما کمک می کند تا هنگام انقباض های درد زایمان، واکنش درستی داشته باشید. دهانه رحم به هنگام زایمان باید ۱۰ سانتی متر باز شود، و زمانی که به اندازه ۴ سانتی متر باز شد به شما اپیدورال تزریق می شود، در این صورت شما فقط دردهای اولیه را که اصلاً جدی و آزار دهنده نیست را متحمل می شوید. البته قبل از تزریق این ماده، داروهایی برای تحمل دردهای اولیه به شما داده می شود.

با ورزش هایی که دردهای قبل از تزریق را کنترل می کنند مثل ریلکسیشن، تمرین تنفسی و بعضی حرکات های ورزشی یوگا به راحتی می توان دردهای اولیه را تخفیف داد و یا از بین برد.

اپیدورال در خارج از لایه ای که مایع نخاعی را در بر گرفته تزریق می شود. در این صورت رشته های عصبی که درد را به مغز منتقل می کند از کار افتاده و باعث می شود تا شما دردی احساس نکنید. این تزریق بعد از بیست دقیقه اثر می کند.

تنها تفاوت مهم این است که طول زمان فاز دوم زایمان از زمان باز شدن کامل دهانه رحم تا زمان خروج جنین حدود ۲۵ دقیقه نسبت به حالت بدون بی حسی افزایش می یابد. ریسک عوارضی چون عفونت و تجمع خون و آسیب های عصبی در محل تزریق فوق العاده نادر است.

عوارض کلی زایمان طبیعی:

۱- اپیزیوتومی:

یک برش جراحی در ناحیه پرینه یا میاندوراه (ناحیه عضلانی بین واژن و مقعد) است و قبل از  انجام برش بیحسی موضعی داده می شود. اگر ماما یا پزشک تشخیص دهد که نیاز به گشاد کردن واژن به وسیله برش وجود دارد، این کار را انجام می دهد که سبب تسهیل زایمان وجلوگیری از پارگی های شدید می شود. استفاده از این روش ممکن است در زایمان اول ودوم لازم باشد. این برش به دو صورت خط وسط و جانبی داده می شود. ترمیم اپی زیوتومی، معمولاً ۱ تا ۳ هفته طول می کشد و عوارض آن، شامل خونریزی، عفونت، درد از هم گسیختگی زخم است.

۲- آسیب های زایمانی:

در بررسی گروهی از زنان ۲ ماه پس از زایمان طبیعی، مشاهده شد که آنها نسبت به  خانم هایی که زایمان سزارین انجام داده اند، به میزان بیشتری دچار مشکلات ادراری و درد هنگام نزدیکی و اجابت مزاج بوده اند.

۳- عفونت:

عفونت در محل اپیزیوتومی (بخیه بین مقعد و واژن) یا عفونت لگنی در صورت طول کشیدن سیر زایمان یا طولانی شدن پارگی  پیش از موعد کیسه آب رخ می دهد.

۴- تجمع خون در محل پارگی: در صورت موفق نبودن پزشک در توقف خونریزی (که نیاز به تخلیه دارد) رخ می  دهد.

۵- اختلال عملکرد کف لگن: در زایمان های سخت، بدلیل تحت فشار قرارگرفتن وآسیب عضلات، اعصاب و بافت  های لگنی، موجب افتادگی مثانه و یا بی اختیاری ادراری در مواقع استرس می شود.

۶- خونریزی بعد زایمان: این عارضه ممکن است در صورت طولانی شدن سیر زایمان و جمع نشدن رحم به طور  طبیعی وهمچنین گیر کردن سر جنین در داخل لگن وپارگی رحم، ایجاد شود.

۷- آسیب به اعصاب پا: این عارضه در اثر طولانی قرارگرفتن پاها روی تخت زایمان، در زایمان های سخت ایجاد می شود که معمولاً درعرض ۶ ماه بهبود می یابد.

۸- آسیب به جنین: خطر عفونت جنین هم در زایمان های طولانی زیاد می شود و ممکن است در اثر استفاده از  وسایل کمکی جهت خروج سر ( انبر فورسپس یا وکیوم )، آسیب های جنینی ایجاد شود. حالت ورم سر جنین؛ ممکن است در اثر قرار گرفتن طولانی مدت سر در کانال زایمان ایجاد شود.

۹- گیر کردن شانه جنین: برای زنانی که قد کوتاهی دارند یا دیابت بارداری دارند یا مشکلات لگنی قبلی داشته اند و  یا موقع استفاده از وسایل کمکی برای خروج سر جنین ( فورسپس یا وکیوم )، احتمال گیر کردن شانه جنین حین خروج از واژن وجود دارد، که می تواند سبب آسیب های واژن و خونریزی بعد از زایمان شود، همچنین ممکن است در جنین آسیب های شانه و اعصاب بازویی را ایجاد کند. اگر چه در سال اول زندگی درمان می شود ولی حالت خوشایندی نیست. البته تکنیک هایی وجود دارد که می توان ضمن زایمان طبیعی از این مسئله جلوگیری کرد.

۱۰- نارسایی دهانه رحم:  در صورتی که دهانه رحم در زمان زایمان آسیب ببیند، ممکن است در بارداری های بعدی ، رحم نتواند بخوبی جنین را نگه دارد.